Niebo

„Kochanie, nie płacz, jestem gotowa nieba ci przychylić, żebyś była szczęśliwa”- szeptała  mamusia do płaczącego malucha. Dziecko rozejrzało się dokoła, popatrzyło w górę i zapytało: ”Co to znaczy przychylić nieba? Nie chcę tego nieba, pobaw się ze mną lalkami i będę szczęśliwa”. Kiedy usłyszałam tę odpowiedź, poczułam się wspaniale, to przecież najpiękniej i prawdziwie wyrażona potrzeba naszych maluchów. Czas, to droga do zrozumienia i miłości  dzieci i dorosłych. Nie musimy  starać się  wychowywać naszych dzieci, ale bądźmy z nimi i kochajmy, bo nas wybrały na swoich rodziców. My będziemy im towarzyszyć w rozwoju, dorastaniu, kłopotach i sukcesach. Jeśli  tylko znajdziemy czas na zabawę, to dzieci same sięgną gwiazd i będą w „siódmym niebie”.

Polecam do przeczytania wiersz Kaihl Gibran „Dzieci”, który mnie zachwycił i pomógł zrozumieć potrzeby dzieci.

Pewna kobieta, przyciskając swe dziecko do piersi, powiedziała:

„A teraz mów nam o dzieciach”.

I rzekł:

Wasze dzieci nie są waszą własnością.

To synowie i córki Życia,  zrodzone z Jego tęsknoty.

Dzięki wam przychodzą na świat, lecz kto inny daje im istnienie.

I chociaż przebywają z wami, nie należą do was.

Ich myśli nie są waszymi myślami.

Troszczycie się o ich ciała, lecz ich dusza rosną samodzielnie,

Zamieszkują jutrzejszy dom, którego nie odwiedzicie nawet w snach.

Możecie próbować im dorównać, lecz nie podporządkowujcie ich sobie.

Życie nie biegnie wstecz, z dniem wczorajszym się nie ociąga.

Jesteście Łukiem, wasze dzieci to żywe strzały wypuszczone w przyszłość.

Wiekuisty Łucznik napina wasz łuk swoją mocą, w nieskończoności

znacząc ścieżkę strzały.

On wymierza jej szybkość i cel.

Niech jego praca darzy was radością, bo miłując nagina cięciwę

I miłując śledzi lot pocisku.

Czy uważacie, że poeta dał nam dobrą wskazówkę? Myślę, że łatwiej zrozumiemy nasz udział w procesie wychowania dzieci.